بهداشت روانی برای همه

انجمن روانشناسی ایران، انجمن تخصصی و ویژه روانشناسان است. در این سایت هیچگونه مشاوره ای به افراد غیرروانشناس ارایه نمی شود و متاسفانه به ایمیل های مرتبط با مشاوره امکان پاسخگویی وجود ندارد اما برای تامین نیازهای افراد غیرروانشناس مراجعه کننده به وب سایت صفحه موجود طراحی شده است. تا افراد غیرتخصصی به منظوریافتن اطلاعات روانشناختی از یک منبع موثق به نیازهای خود دست یابند.. معرفی سایت های بهداشت روانی برای همه وب سایت دفتر مرکزی مشاوره وزارت علوم بروشورهای بهداشت روانی  ماهنامه پیام مشاور ( ویژه دانشجویان( کتابچه های آموزشی گاهنامه دختران دانشجو وب سایت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره فهرست اسامی و آدرس روانشناسان و مشاوران مورد تایید سازمان نظام رواشناسی و مشاوره

من کجا هستم؟ چگونه مغز ما به عنوان دستگاه GPS کار می‌کند؟

 

همه ما این تجربه را داشته‌ایم که ندانیم کجا هستیم. سرگردان بودن احساس مطبوعی نیست و حتی می‌تواند ترسناک باشد، اما خوشبختانه این احساس برای اکثر ما یکحالت موقتی است. مغز برای جهت‌دهی مجدد ما، برای به حداقل رساندن حالت سرگردانی و برای هدایت کردن ما به سوی جهت صحیح، ترفندهایی را به کار می‌برد. پژوهش‌ها حاکی از این امر هستند که حیوانات و کودکان خردسال برای جهت‌یابی عمدتاً به سر‌نخ‌های هندسی (به عنوان مثال طول ها، مسافت‌ها و زاویه‌ها) متکی هستند. اما افراد بزرگسال می‌توانند از سرنخ‌های خصیصه‌ای (مثل رنگ، بافت وعلامتها) نیز که در محیط پیرامون هستند استفاده کنند. اما غالباً ما چه روشی را مورد استفاده قرار می‌دهیم؟ کریستین ر. راتلیف – روانشناس- از دانشگاه شیکاگو و نورا اس. نیوکامب- روانشناس-از دانشگاه تمپل، مجموعه آزمایشاتی را به منظور بررسی این مطلب ترتیب دادند که"آیا افراد بزرگسال برای جهت‌یابی، سرنخ های هندسی را ترجیح می دهند یا سر نخ های خصیصه ای را؟"

      نخستین آزمایش در یک اتاق- یا بزرگ یا کوچک- مستطیل شکل سفید با یک علامت راهنما (یک تکه پارچه رنگی بزرگ) آویزان شده بر روی یک دیوار انجام شد. این داوطلبان دیدند که محقق دسته کلیدی را در جعبه‌ای در یکی از گوشه‌های اتاق قرارداد. به داوطلبین چشم‌بند زده شد و به منظور از دست دادن جهت‌یابی‌شان دور چرخیدند. بعد از برداشتن چشم‌بند، آنها باید نشان می‌دادند که کلیدها در کدام گوشه قرار داشتند. پس از یک استراحت کوتاه، به داوطلبان گفته شد که آزمایش تکرار خواهد شد، اگر چه آنها دیگر نمی‌دیدندکه پژوهشگر کلید‌ها را پنهان می کند. بدون اطلاع آنها پژوهشگران، در زمان استراحت، علامت راهنما را به دیوار کناری منتقل کردند- این تغییر، داوطلبان را وادار می‌ساخت که به منظور جهت یابی خود و یافتن محل کلیدها یا سرنخ‌های هندسی را مورد استفاده قرار دهند یا سرنخ‌های خصیصه‌ای را به کار ببرند، اما نه هر دو را. در دومین آزمایش، پژوهشگران از روش مشابهی استفاده کردند، به جز این مورد که آنها پس از زمان استراحت اتاق‌ها را برای داوطلبان جا‌بجا کردند (داوطلبان اتاق بزرگتر به اتاق کوچکتر منتقل شدند و بر عکس) .                                                                      

 نتایج پژوهش که در«علوم روانشناختی»- مجلۀ انجمن علوم روانشناختی-گزارش شده است، بیانگر آن است که مغز در هنگام جهتی‌یابی دارای ترجیح آشکاری نسبت به سر نخ‌های خاص نیست. در آزمایش نخست، داوطلبان در اتاق‌های کوچکتر خودشان را با استفاده از سرنخ‌های هندسی جهت‌دهی کردند، اما در اتاق‌های بزرگتر سرنخ‌های خصیصه‌ای را به کار بردند. با این وجود، داوطلبانی که از اتاق بزرگتر به اتاق کوچکتر رفتند، در آزمایش دوم به سرنخ‌های خصیصه‌ای نیز متکی بودند و برای جهت‌یابی علامت راهنما را جستجو کردند.                                    

     پژوهشگران حدس می زنند که در جریان آزمایش دوم داوطلبان تجربه‌ی مثبتی در مورد استفاده از سرنخ‌های خصیصه‌ای در اتاق بزرگتر بدست آوردند، بنابر این در اتاق کوچکتر نیز به منظور جهت‌یابی همچنان بر علامت راهنما اتکا می‌کردند. این یافته‌ها دلالت بر این امر دارند که مغز هنگام تعیین کردن بهترین راه برای جهت‌دهی ما به سوی فضای پیرامون‌مان عوامل مختلفی از جمله محیط و تجارب گذشته‌ی ما را در نظر می‌گیرد.

مترجم: فاطمه بهاء، دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی از دانشگاه علامه طباطبایی

 

منبع:www.psychologicalscience.org/media/releases/2009/ratliff.cfm

روان شناسی یا روانشناسی؟

از دیرباز جامعه ی روانشناسی در ایران با این سئوال مواجه بوده است که روانشناسی بنویسیم یا روان شناسی؟ برخی از صاحب نظران و موسسه های متخصص در نگارش فارسی مطرح می کنند که همانند "زیست شناسی" که از دو کلمه زیست و شناسی تشکیل شده است و نمی توان آن را در یک کلمه ادغام نمود، لازم است روانشناسی نیز به صورت روان شناسی / روان شناسی نوشته شود. از طرفدارانِ جدانویسی این ادله نیز شنیده می شود که نگارش به صورت "روانشناسی" ممکن است موجب شود این کلمه "روا" "نَشناسی" خوانده شود. در طرفِ دیگر، صاحب نظرانی مطرح می کنند که "روان شناسی" اسم با مسمایی برای این رشته نیست. به عبارتی دیگر رشته ی روانشناسی، رشته ای نیست که در آن "روان" مورد مطالعه قرار گیرد و به همین خاطر اگر بتوان زیست شناسی را جدا نوشت این امر در خصوص روانشناسی صادق نخواهد بود. نگاه دوم باعث شد که در بسیاری از کتاب ها و مجله ها و سازمان ها، سبک نگارش "روانشناسی" مقبول افتاد که از آن جمله می توان به آرم انجمن های علمی نظیر انجمن روانشناسی ایران، انجمن ایرانی روانشناسی، انجمن روانشناسی بالینی ایران، و انجمن روانشناسی اجتماعی ایران؛ لوگوی مجله های روانشناختی نظیر روانشناسی معاصر، روانشناسی؛ آرم دانشکده هایی نظیر دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران؛ و واژه نامه هایی نظیر واژه نامه ی روانشناسیِ زنده یاد دکتر محمدنقی براهنی اشاره کرد.
به نظر می رسد تا این اواخر سنگینی رای در میان صاحب نظران به نفع سرهم نوشتن، یعنی نگارش به سبک"روانشناسی" بوده است، اما ورود فرهنگستانِ زبان و ادب فارسی به امر واژه گزینی در رشته های مختلف از جمله روانشناسی و نگاه فرهنگستان مبنی بر جدانویسی البته با نیم فاصله، یعنی نوشتن به صورتِ "روان شناسی" موضعی را ایجاد کرده است که هرچند ممکن است به نفع جدانویسان ارزیابی شود، در عین حال شاید بتوان آن را موضعی میانه تلقی نمود؛ چرا که در جدانویسی با نیم¬فاصله در واقع با یک واژه مواجه هستیم.
اما ضرورت پرداختن به این بحث چیست؟ زمانی در عرصه ی روانشناسی کشور، مجله ها و کتاب های چاپ شده آنقدر محدود بود که شاید اختلاف نظر در سبک نگارش مشکل عمده¬ای ایجاد نمی کرد. اینک فرهنگ مکتوب در حوزه ی روانشناسی کشور با سرعت تمام حجیم می شود. آخرین سندِ جمعی منتشر شده، یعنی "مجموعه مقالات سومین کنگره انجمن روانشناسی ایران" که قریب 360 مقاله را در 864 صفحه با قلم 5/8 در خود جای داده است، یکی از شواهد این مدعاست. در چنین شرایطی وجود اختلاف نظر و یا سلیقه باعث می شود وقت قابل توجهی از ویرایشگران صرف توجه سبک نگارش شود. به نظر می رسد وقت آن رسیده است که انجمن روانشناسی ایران به عنوان وسیع ترین تشکل عملی کشور در حوزه ی روانشناسی به تنهایی و یا با هماهنگی دیگر انجمن های علمی کشور، در این خصوص موضع رسمی و مشخصی را اتخاذ نماید.
لازم است به دانشجویان عزیز یادآوری شود که اگر روزی انجمن روانشناسی ایران بخواهد موضع رسمی خود را اعلام نماید به نظر می رسد انتخاب میان دو سبک نگارش "روانشناسی" یا "روان شناسی" خواهد بود و می توان به جرات گفت نوشتن "روان شناسی" یعنی وجود یک فاصله بین "روان" و "شناسی" نادرست است و به نظر می رسد "روان شناسی" توسط کسانی نوشته می شود که به جدانویسی معتقدند ولی به نیم فاصله یا نحوه ی تایپ آن آگاهی ندارند و یا اینکه در این خصوص دقت لازم را مبذول نمی کنند. یادآوری دیگر اینکه خواه "روانشناسی" انتخاب شود خواه "روان شناسی"، لازم است در کل متن تعهد به این انتخاب  حفظ شود.

منبع : پانزدهمین خبرنامه الکترونیکی انجمن روانشناسی ایران

[e-mail]

دکتر حمید پورشریفی، متخصص در روانشناسی سلامت، فروردین 1390