ببخشید وفراموش کنید

دو آقای دکتر روان درمان باهم در مورد اینکه ما چگونه ناخودآگاه چیزی میگوئیم بدون اینکه تصمیم به گفتن آن گرفته باشیم  گفتگو می کردند . یکی به دیگری گفت: هفته گذشته مادرم را برای ناهار دعوت کرده بودم ، سر میز غذا  خواستم به مادرم بگویم نمک را بده به من ، ولی به جای آن گفتم"ٌ تو بودی که زندگی منو خراب کردی"  مادرم فکر کرد که من با او شوخی می کنم  وخندید . 

  این اشتباه لفظی را می توان از دو طرف بررسی کرد .

اول- اینکه چنین حرفی نمی تواند همینطوری گفته شود .

 دوم- اینکه از یک روان درمان شنیده شود ، واقعاً باعث تعجب است .

ولی از طرفی نشان می دهد که امکان اینکه یک روان درمان هم در زندگی خود مشکل داشته باشد  وجود دارد واینکه او هم نتوانسته مسئله گذشته خودش را حل کند . احتمالاً رابطه او با مادرش چنان مشکل بوده که او قادر به گفتن چنین جمله ای بوده است.                           

حقیقت اینستکه هیچکس نمی تواند از کوچک کردن وآزردگی به راحتی بگذرد ،حتی یک روان درمان هم نمی تواند چنین کاری بکند.  اگر کسی ما را به رنجاند یا به ما بی احترامی کند ما مطمناً به شدت می رنجیم .در این جا این سئوال پیش می آید که ما چگونه می خواهیم با این رابطه آسیب دیده رفتار کنیم؟ 

  آیا می خواهیم این رابطه را به طریقی بهبود به بخشیم؟                                                   

آیا می خواهیم آنرا کلاً فراموش کنیم ؟                                                                        

 آیا می خواهیم طرف مقابل را به بخشیم واز نو شروع کنیم؟                                             

جایگاه قربانی را داشتن برای انسان جالب وضمناً دردناک است،  زیرا وابستگی انسان را به گذشته نشان می دهد وباعث می شود که شخص این ناراحتی  ودلگیری را مرتب به خاطر بیآورد.

بهترین روش اینستکه شخص ناحقی را به بخشد یا آنرا به گذشته بسپارد. اما اگر کسی نتوانست به بخشد ،می تواند در آینده از این مسئله استفاده کند به این صورت که طرف مقابل را همیشه در دست دارد.                                                                                                            

متخصصین در تحقیقات دراز مدت متوجه شده اند که یک جو عدم بخشش در اکثر مردم بوجود آمده ، مردم دیگر اجازه نمی دهند که دیگری به راحتی آنها را به رنجاند وسعی می کنند تلافی کنند ، از همه بد تر اینستکه دیگری را برای  خطاهای خودشان که در زندگی مرتکب شده اند مقصر می دانند.اکثراً حتی حاضر به پذیرش خطا های خودشان هم نیستند.                         

اگر کمی دقت کنیم متوجه می شویم که اکثر مردم به کوچکترین خطائی اعتراض می کنند، حتی اگر خیلی کوچک هم باشد،اعتراض آنها علیه همسایه ،همکار،یا فامیل وخانواده وحتی زوج درواقع آنها همه را به دید دشمن می بینند،گاهی چنان به فکر تلافی هستند که حاضرند جان خودشان را هم به خطر بیاندازند ، این حالت را معمولاً در رانندگی مشاهده میکنیم که آنها بدون توجه به جان خودشان وهمراهانشان سبقت می گیرند و جان همه را به خطر می اندازند.                                  

سئوال اینستکه آیا امیدی به بهبودی وجود دارد ؟ 

صاحب نظران معتقدند در دراز مدت کسانی که مهربان هستند وگذ شت می کنند وسعی دارند که بدیها را فراموش  کنند بهتر می توانند علائق خود را دنبال کنند و به نتیجه برسندزیرا آنها با بخشیدن در حقیقت خودشان را آزاد می کنند ،بنابراین بهترمی توانند به هدف خود توجه کنند و صد در صد در کارشان موفق می شوند . در حالیکه کسی که نمی بخشد مثل اینستکه شخصی با عینکی کثیف سعی می کند ببیند در حالیکه تا شیشه عینکش را تمیز نکند نمی تواند راهش را بیابد و به علائق و هدفش برسد.                     

متخصصین روانشناسی معتقدند که انسانها باید فراموش کردن را تمرین کنند تا بتوانند راحت به بخشند. در حقیقت قضیه این است ( دعوا کنید وآشتی کنید ) این تعادلی است بین بزرگواری وجرائت. در واقع چه اهمیتی دارد که دیروز حرف بی خودی زده شده باید آدم خودش را برای چیزهای جدید آماده کند.                                                                                            

 اکثر روانشناسان پیشنهاد می کنند که آدم باید سعی به گذ شت داشته باشد در حقیقت منظورشان این نیست که بزرگواری را مد روز کنند بلکه آنها می دانند که مسئله گذشت کردن و به فراموشی سپاردن چیز ساده ای نیست و برای خیلی از انسانها بسیار دشوار است و نمی شود به کسی راحت گفت به بخش و فراموش کن، ولی هر دفعه که ما کسی را می بخشیم یا نمی بخشیم در حقیقت این امتحانی برای شخصیت ماست .  

گذشت کردن ریشه عمیقی در شخصیت ما دارد و زخم روحی را که ما را در اثر رفتار غلط دیگری بر داشته ایم تحت تاثیر قرار می دهد . بنابراین گذشت کردن وبخشیدن دیگری از دو نظر باعث آزادی می شود ، ولی این عمل احتیاج به این دارد که شخص اول خودش را خوب بشناسد وشخصیت خودش را بپذیرد .کلاً کسانی می توانند گذشت کنند که خوبی ها وبدی های شخصیت خود را به خوبی می شناسند در این صورت است که آنها می توانند بپذیرند که دیگری هم خطا می کند وقابل بخشش است.