بیاموزیم که ...

بیاموزیم که مجروح کردن قلب دیگران بیش از دقایقی طول نمی‌کشد ولی برای التیام بخشیدن آن به سالها وقت نیاز است.

بیاموزیم که هرگز نمی‌توانیم کسی را مجبور نماییم تا ما را دوست داشته باشد، زیرا عشق و علاقه دیگران نسبت به ما آینه‌ای از کردار و اخلاق خود ماست .

بیاموزیم که هرگز خود را با دیگران مقایسه نکنیم، از آنجایی که هر یک از ما به تنهایی و بر حسب شایستگی‌های خود مورد قضاوت و داوری خدا قرار می‌گیرد.

بیاموزیم که دوستان واقعی ما کسانی هستند که با ضعف‌ها و نقصان‌های ما آشنایند ولیکن ما را همانگونه که هستیم دوست دارند.

بیاموزیم که داشتن چیزهای قیمتی و نفیس به زندگی ما بها نمی‌دهد، بلکه آنچه با ارزش است بودن افراد بیشتر در زندگی ماست.

بیاموزیم که دیگران را در برابر خطا و بی‌مهری که نسبت به ما روا می‌دارند مورد بخشش خود قرار دهیم و این عمل را با ممارست در خود تقویت نماییم.

بیاموزیم که که دونفر می‌توانند به چیزی یکسان نگاه کنند ولی برداشت آن دو هیچگاه یکسان نخواهد بود.

بیاموزیم که در برابر خطای خود فقط به عفو و بخشش دیگران بسنده نکنیم، تنها هنگامی که مورد آمرزش وجدان خود قرار گرفتیم، راضی و خشنود باشیم...

بیاموزیم که توانگر کسی نیست که بیشتر دارد بلکه آن است که خواسته‌های کمتری دارد.

به خاطر داشته باشیم که مردم گفته‌های ما را فراموش می‌کنند، مردم اعمال ما را نیز از یاد خواهند برد ولی، هرگز احساس ما را نسبت به خویش از خاطر نخواهند زدود.